Nilüfer'in Hikayesi
Merhaba,
Hayatımı anlatırken “Kızım Irmak öncesi ve sonrası” diye tarif etmeyi seviyorum. Çünkü onun hayatıma girişi; köklenmek, sorumluluk gibi pek çok kavramı hayatıma sokmama yardımcı oldu. Bir iç çalışma olarak ebeveynlik yaklaşımımın tohumlarını onunla birlikte attım.
En çok da onunla şefkati deneyimledim. Üstelik bu şefkat işi hiç bitmeyen, her gün daha da büyüyen. Ağladığına delirdiğim, bağırdığında çaresiz kaldığım, uyumadığında kendi içimde hiç tanımadığım parçalarımla tanıştığım bu küçük varlığın hayatıma girmesiyle başka anne babaların ebeveynlik halleri ile olan tecrübem değişti. “Empati öğrenilmez, yakalanır” demişti bir hocam. Öyleymiş. Terapi ofisimde birlikte oturduğum nice danışanımla ne söylediğim değil, nasıl durduğum onların ebeveynlik yolculuğuna bir katkı sağladı.
Naropa Üniversitesine başladığım ilk gün, daha önceki mezunlar; “en çok zorlanacağınız konu akademik değil, duygusal konular olacak” dediklerinde gülümsemiştim. Ne kadar zor olabilirdi ki. Oysa daha sonraki yıllarda görecektim; iyi bir terapist olmak aslında, çıktığın iç yolculukta ne kadar derine gittiğinle ilgiliydi. Danışanını kendi gittiğin yerden daha derine taşıyamıyordun. Bu terapi işi iki kişilik bir yolculuktu, bir ilişki yolculuğu.
Irmak büyüdükçe, bizim hikayelerimiz de zenginleşti. İçinde başka ebeveynler kendi hikayelerini buldu, ben onların hikayelerinde kendimi. Terapi ofisimden eğitimlere taştı bu hikayeler. Derken bir gün daha fazla iç yolculuğa destek olma niyetim bir kitaba dönüştü: Işığın Yolu, Bir Bağlanma Hikayesi.
Pek çok konuda yazdığım yazıları, yaptığım seminer, sohbet ve konferansları tek bir yerde toplayalım düşüncesiyle de bu web sayfası ortaya çıktı.
İyileşecek hiçbir şey yok. Olduğumuz gibi iyiyiz. Belki de konu sadece üzerimizdeki tozları temizlemek. Böylece gerçek özümüz ortaya çıkacak. Kimi tozları temizlemek zaman alıyor, çaba istiyor. Ancak sonunda ulaştığımız o özle gördüğümüz hayat seçimlerle, fırsatlarla dolu.
Hadi o zaman diğer sayfalardaki yolculuğa başlayalım…
